مشاعره

آمدي جانم به قربانت ولي حالا چرا            بي وفا حالا كه من افتاده ام از پا چرا

نوشداروئي و بعد از مرگ سهراب آمدي      سنگدل اين زودتر مي خواستي حالا چرا

عمر ما را مهلت امروز و فرداي تو نيست     من كه يك امروز مهمان توام فردا چرا

نازنينا ما به ناز تو جواني داده ايم              ديگر اكنون با جوانان نازكن با ما چرا

وه كه با اين عمرهاي كوته بي اعتبار         اينهمه غافل شدن از چون مني شيدا چرا

در دست بانوئي، به نخي گفت سوزني   كاي هرزه‌گرد بي سر و بي پا چه مي‌كني

ما ميرويم تا كه بدوزيم پاره‌اي                 هر جا كه ميرسيم، تو با ما چه مي‌كني

خنديد نخ كه ما همه جا با تو همرهيم     بنگر بروز تجربه تنها چه مي‌كني

هر پارگي بهمت من ميشود درست        پنهان چنين حكايت پيدا چه مي‌كني

در راه خويشتن، اثر پاي ما ببين             ما را ز خط خويش، مجزا چه مي‌كني

بخت بازآيد از آن در كه يكي چون تو درآيد

روي ميمون تو ديدن در دولت بگشايد

صبر بسيار ببايد پدر پير فلك را

تا دگر مادر گيتي چو تو فرزند بزايد

اين لطافت كه تو داري همه دل‌ها بفريبد

وين بشاشت كه تو داري همه غم‌ها بزدايد

رشكم از پيرهن آيد كه در آغوش تو خسبد

زهرم از غاليه آيد كه بر اندام تو سايد

نيشكر با همه شيريني اگر لب بگشايي

پيش نطق شكرينت چو ني انگشت بخايد

گر مرا هيچ نباشد نه به دنيا نه به عقبي

چون تو دارم همه دارم دگرم هيچ نبايد

دل به سختي بنهادم پس از آن دل به تو دادم

هر كه از دوست تحمل نكند عهد نپايد

با همه خلق نمودم خم ابرو كه تو داري

ماه نو هر كه ببيند به همه كس بنمايد

گر حلالست كه خون همه عالم تو بريزي

آن كه روي از همه عالم به تو آورد نشايد

چشم عاشق نتوان دوخت كه معشوق نبيند

پاي بلبل نتوان بست كه بر گل نسرايد

سعديا ديدن زيبا نه حرامست وليكن

نظري گر بربايي دلت از كف بربايد

كبوتر بچه‌اي با شوق پرواز                  بجرئت كرد روزي بال و پر باز 

 پريد از شاخكي بر شاخساري              گذشت از بامكي بر جو كناري

نمودش بسكه دور آن راه نزديك            شدش گيتي به پيش چشم تاريك

ز وحشت سست شد بر جاي ناگاه      ز رنج خستگي درماند در راه

گه از انديشه بر هر سو نظر كرد           گه از تشويش سر در زير پر كرد

نه فكرش با قضا دمساز گشتن            نه‌اش نيروي زان ره بازگشتن

نه گفتي كان حوادث را چه نامست       نه راه لانه دانستي كدامست

نه چون هر شب حديث آب و داني        نه از خواب خوشي نام و نشاني

فتاد از پاي و كرد از عجز فرياد              ز شاخي مادرش آواز در داد

كزينسان است رسم خودپسندي         چنين افتند مستان از بلندي

دنيي آن قدر ندارد كه برو رشك برند       يا وجود و عدمش را غم بيهوده خورند

نظر آنان كه نكردند درين مشتي خاك      الحق انصاف توان داد كه صاحبنظرند

عارفان هر چه ثباتي و بقايي نكند                  گر همه ملك جهانست به هيچش نخرند

تا تطاول نپسندي و تكبر نكني                    كه خدا را چو تو در ملك بسي جانورند

اين سراييست كه البته خلل خواهد كرد   

خنك آن قوم كه در بند سراي دگرند